مقدمه: معلولین به دلیل افسردگی، سازگاری روان‌شناختی اندک و حمایت اجتماعی پایین به حاشیه رانده می‌شوند و بسیاری از آن‌ها مفهوم و معنای زندگی خود را گم می‌کنند و دچار نا امیدی و بی‌معنایی در زندگی می‌شوند؛ بنابراین، هدف این تحقیق بررسی معنای زندگی و امیدواری در معلولین ضایعه نخاعی و نابینایان در مقایسه با افراد غیر معلول می‌باشد. روش: در این پژوهش علی-مقایسه ای، تعداد ۱۰۰ نفر از جامعه معلولین ضایع نخاعی و نابینا بهزیستی استان کرمان به‌صورت نمونه‌گیری هدفمند و 100 نفر از جامعه غیر معلول از طریق نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن بالای 18 سال و مجرد بودن، عدم وجود اختلال روان‌پریشی بر اساس سوابق روان‌پزشکی، عدم سوءمصرف مواد، داشتن حداقل تحصیلات دیپلم و رضایت آگاهانه برای همکاری در پژوهش بود. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس امید اشنایدر و پرسشنامه معناجویی فرانکل بود. تحلیل آماری با استفاده از تحلیل واریانس یک‌طرفه انجام شد. داده‌های به‌دست‌آمده با روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه توسط نسخه 16 نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد بین میانگین نمره معناجویی زندگی در سه گروه معلولین ضایع نخاعی، نابینا و افراد غیر معلول تفاوت معنی‌داری وجود دارد به‌طوری‌که میانگین نمره معناجویی زندگی در افراد غیر معلول نسبت به دو گروه دیگر از میزان بالاتری برخوردار بود (001/0>p). همچنین نتایج بیانگر آن بود که بین میانگین نمرات امیدواری در سه گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0