دوره 5، شماره 3 - ( بهار 1398 )
جلد 5 شماره 3 صفحات 38-31 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج، سنندج، ایران
چکیده: (4228 مشاهده)
مقدمه: با توجه به شیوع اختلالات روان‌شناختی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس، برخی از گزارش‌‌ها اثربخشی مدل تاب آوری را مقدم بر درمان‌های مرسوم قبلی دانسته‌اند، بر‌این اساس هدف این پژوهش بررسی اثربخشی مدل تاب آوری بر بهبود مؤلفه‌های کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس با پیگیری سه ماهه بود.
روش کار: این پژوهش، به‌صورت تجربی بوده و در آن از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر 631 نفر بود. نمونه شامل 40 بیمار مبتلا به ام اس شهر تبریز در سال 1397 بود. ابتدا از 220 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس، آزمون کیفیت زندگی به‌عمل آمد؛ سپس افرادی از جامعه فوق که طبق معیار نقطه برش در سطح نامطلوبی قرار داشتند، (82 نفر) انتخاب شدند. 20 نفر برای گروه آزمایش و 20 نفر برای گروه کنترل به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. مداخله مبتنی بر آموزش تاب آوری طی 12 جلسه نود دقیقه‌ای، هر هفته یک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون کیفیت زندگی جهت پس آزمون روی دو گروه اجرا گردید و سه ماه بعد از اتمام مداخله نیز پس آزمون بعمل آمد. داده‌‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: همه آزمودنی ها مذکر بوده و میانگین سن آزمودنی های گروه آزمایش 5/84±42/35 و میانگین سنی آزمودنی های گروه کنترل 5/84±42/35 بود. تحلیل داده‌‌ها نشان داد که بین میانگین نمره‌های پس‌آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود داشت (P<0/01)، به نحوی که مداخله تاب آوری موجب بهبود مؤلفه‌های کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده است. همچنین بعد از پیگیری سه ماهه نیز مدل تاب آوری اثر ماندگاری بر کیفیت زندگی بیماران ام اس داشته است.
نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت آموزش تاب آوری، استفاده از این آموزش در برنامه‌ریزی اقدام‌های بهداشت روانی به خصوص در مورد بیماران مالتیپل اسکلروزیس توصیه می‌شود.
روش کار: این پژوهش، به‌صورت تجربی بوده و در آن از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر 631 نفر بود. نمونه شامل 40 بیمار مبتلا به ام اس شهر تبریز در سال 1397 بود. ابتدا از 220 بیمار مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس، آزمون کیفیت زندگی به‌عمل آمد؛ سپس افرادی از جامعه فوق که طبق معیار نقطه برش در سطح نامطلوبی قرار داشتند، (82 نفر) انتخاب شدند. 20 نفر برای گروه آزمایش و 20 نفر برای گروه کنترل به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. مداخله مبتنی بر آموزش تاب آوری طی 12 جلسه نود دقیقه‌ای، هر هفته یک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون کیفیت زندگی جهت پس آزمون روی دو گروه اجرا گردید و سه ماه بعد از اتمام مداخله نیز پس آزمون بعمل آمد. داده‌‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: همه آزمودنی ها مذکر بوده و میانگین سن آزمودنی های گروه آزمایش 5/84±42/35 و میانگین سنی آزمودنی های گروه کنترل 5/84±42/35 بود. تحلیل داده‌‌ها نشان داد که بین میانگین نمره‌های پس‌آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود داشت (P<0/01)، به نحوی که مداخله تاب آوری موجب بهبود مؤلفه‌های کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده است. همچنین بعد از پیگیری سه ماهه نیز مدل تاب آوری اثر ماندگاری بر کیفیت زندگی بیماران ام اس داشته است.
نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت آموزش تاب آوری، استفاده از این آموزش در برنامه‌ریزی اقدام‌های بهداشت روانی به خصوص در مورد بیماران مالتیپل اسکلروزیس توصیه می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1397/6/7 | پذیرش: 1397/10/11 | انتشار: 1398/2/5
دریافت: 1397/6/7 | پذیرش: 1397/10/11 | انتشار: 1398/2/5
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |