مقدمه: سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم به دلیل مشکلات بسیاری که با آن مواجه هستند، کاهش می‌یابد. بنابراین باید به دنبال روش‌هایی برای بهبود ویژگی‌های روانشناختی آنها بود. در نتیجه هدف این پژوهش تعیین تاثیر آموزش گروهی مثبت‌نگری بر سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود.
روش کار: این مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر اهواز در فصل بهار سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 40 نفر بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به کمک قرعه‌کشی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون 8 جلسه 90 دقیقه‌ای با روش مثبت‌نگری آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسشنامه‌های ناگویی خلقی تورنتو، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی بودند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌ها از نظر ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش گروهی مثبت‌نگری باعث کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شد (0/001>P).
نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از اهمیت آموزش گروهی مثبت‌نگری بر بهبود ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. بنابراین روش آموزش گروهی مثبت‌اندیشی می‌تواند برای مداخلات مرتبط با سلامت روانشناختی از جمله کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی مورد استفاده قرار گیرد.
 

واژه‌های کلیدی: آموزش مثبت‌نگری، امید به زندگی، اوتیسم، سرسختی روانشناختی، ناگویی خلقی

متن کامل [PDF 784 kb]   (2399 دریافت)