مقدمه: نارسایی مزمن کلیه فرد را با محدودیت های متعددی مواجه می نماید. علیرغم اثربخشی همودیالیز، این روش موجب مشکلات روانی و ناامیدی در بیماران میشود. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت سلامت روان و امیدواری بیماران دیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1395 بررسی شد.

روش: این مطالعه یک پژوهش توصیفی- مقطعی است. در بیمارستانهای آموزشی نور و حضرت علی اصغر (ع)الزهرا، امین و فارابی در سال 1395 انجام شد. تعداد 135 نفر به روش نمونه گیری تصادفی از بین بیماران بر اساس معیار ورود انتخاب شدند. از فرم های اطلاعات دموگرافیک، سلامت روان و امید اشنایدر استفاده شد. تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزارSPSS-v22 انجام شد.

یافته ها: میانگین سلامت روان 162/35 و میانگین امیدواری برابر با 39/04 بوده است. بر اساس نتایج آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی، وضعیت سلامت روان بیمارانی که 1 بار در هفته دیالیز می کنند و افراد با سابقه دیالیز کمتر، به صورت معنی داری بهتر از سایرین بوده است (0/05>p). میانگین امیدواری بیماران مجرد به صورت معنی داری بیشتر از سایر افراد بوده است (0/05>p).وضعیت سلامت روان بیماران بر اساس متغیرهای تعداد دفعات و مدت زمان دیالیز دارای اختلاف معنی داری بوده است(0/05>p)بین سایر متغیرها(جنس، شغل، تحصیلات، مسکن) با سلامت روان و امیدواری اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
نتیجه گیری: یافته ها بیانگر سطح نامطلوب سلامت روان و امیدواری در بیماران همودیالیزی است. اهمیت این مؤلفه ها در زمینه کیفیت زندگی و میزان تبعیت از دستورات درمانی، طراحی و اجرای مداخلات مؤثر را الزامی می نماید.