خانم هانیه زهتاب اصغری، دکتر امیرعلی جعفرنژادگرو، دکتر محمدعلی آذربایجانی،
دوره ۸، شماره ۴ - ( تابستان ۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه و هدف: حرکت روی سطوح شیبدار، یک تکلیف چالش برانگیز در زندگی روزمره است که چالش هایی را برای سیستم حرکتی انسان ایجاد می کند. از این رو هدف تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی در دختران نوجوان سالم و مبتلا به ناهنجاری ژنوواروم حین راه رفتن روی شیب بود.
روش کار: پژوهش از نوع نیمه تجربی، مدل تحقیق علی- مقایسهای و کاربردی بود. آزمودنی ها شامل ۱۵ دختر مبتلا به ژنوواروم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران ۰/۷۱±۴/۳۱ سانتی متر) و ۱۵ دختر سالم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران ۰/۱۷±۰/۸۴ سانتی متر) بود. میزان فشار کف پایی در ۱۰ ناحیه آناتومیکی کف پا بر روی سطوح شیب دار ( ۸ ± ، ۱۵ ±، ۲۰ ±) درصد در فاز استانس راه رفتن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازهگیریهای مکرر جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری (۰/۰۵ ≤ p) بود.
یافته ها: حداکثر فشار در شیب۲۰- % در استخوان های کف پایی سوم و چهارم، شیب ۱۵- % درصد کف پایی چهارم، شیب ۸- % استخوان کف پایی سوم و ناحیه خارج پاشنه و شیب۲۰ % در میانه پا بین دو گروه دارای تفاوت معناداری بود (≤۰/۰۵p)، که این اختلافات در گروه ژنوواروم نسبت به سالم بیشتر بود. تغییرات مرکز فشار در شیب ۱۵± ۸ و۲۰ درصد بطور معناداری درگروه ژنوواروم نسبت به گروه سالم جابجایی بیشتری نشان داد (۰/۰۵p≤) .
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که راه رفتن در شیب مثبت به عنوان یک روش غیر تهاجمی مطمئن و در دسترس با کاهش فشار بخش داخلی زانو و کاهش میزان سوپینیشن پا می تواند موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد مبتلا به ژنوواروم شود و از آرتروز زودرس پیشگیری کند. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد.
