دکتر شهناز فرجی،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( زمستان ۱۴۰۳ )
چکیده
مقدمه: تعارض زناشویی با پیامدهای منفی فردی و اجتماعی بسیاری همراه است و شناسایی مداخلات مؤثر در بهبود آن حائز اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی در زنان با مشکلات زناشویی انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان مراجعه کننده به مرکز روانشناسی مشاوره طلوع سلامت شهر تهران بود. از میان آنها، ۳۲ نفر که نمره کمتر از ۱۰۱ در مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر داشتند، انتخاب شده و در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برنامه درمانی شناختی رفتاری بر روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل تحت هیچ برنامه درمانی قرار نگرفت. قبل از شروع جلسات درمانی و بعد از آن، هر دو گروه به پرسشنامۀ آمیختگی شناختی و پرسشنامه اجتناب شناختی پاسخ دادند. دادهها با استفاده از نرم افزار ۲۱-SPSS و از طریق آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از درمان شناختی رفتاری، نمرات آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تغییر معنادار داشته است. اندازه اثر گروه بر متغیر آمیختگی و اجتناب شناختی به ترتیب ۴۶% و ۵۹% بود.
نتیجه گیری: طبق نتایج، در طراحی برنامههای مرتبط با ارتقای سلامت خانواده و روابط زوجین میتوان از درمان شناختی رفتاری به عنوان مداخله ای مؤثر در بهبود آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی استفاده نمود.
