مقدمه و هدف: ارتقا رفتارهای خودمدیریتی و کنترل عوامل شناختی مانند همجوشی شناختی، در بیماران مبتلا به دیابت یکی از مهمترین اهداف مداخلات و برنامه های روان درمانی این بیماران میباشد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی گروهدرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همجوشی شناختی و رفتارهای خودمدیریتی بیماران دیابتی نوع دو بود.
روش کار: روش پژوهش حاضر، شبه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان دی شهر تهران در 6 ماه دوم سال 1399 بودند. از افراد واجد شرایط 40 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه ( 20 نفر آزمایش و 20 نفر گروه گواه) جای داده شدند. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه درمان پذیرش و تعهد هیز و همکاران (2011) شرکت کردند، اما گروه گواه در لیست انتظار قرار داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامۀ همجوشی شناختی گیلاندرز و همکاران(2014) و رفتارهای خودمدیریتی توبرت و گلاسگو (1994) بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان پذیرش و تعهد بر کاهش همجوشی شناختی (0/01p<) و افزایش رفتارهای خودمدیریتی (0/01p<) بیماران دیابتی نوع دو مؤثر بود و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت (0/01p<).
نتیجه گیری: یافته های حاضر نشان داد که استفاده از گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، با کاهش همجوشی شناختی و بهبود رفتارهای خودمدیریتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو همراه هست؛ بنابراین به عنوان روش درمانی مکمل درمانهای دارویی در جهت بهبود وضعیت روانشناختی بیماران دیابتی میتوان استفاده کرد.

واژه‌های کلیدی: گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، همجوشی شناختی، رفتارهای خودمدیریتی، دیابت.

متن کامل [PDF 1102 kb]   (931 دریافت)