دوره 8، شماره 4 - ( تابستان 1401 )                   جلد 8 شماره 4 صفحات 49-39 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


گروه مدیریت و بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران amiralijafarnezhad@gmail.com
چکیده:   (1414 مشاهده)
مقدمه و هدف: حرکت روی سطوح شیبدار، یک تکلیف چالش برانگیز در زندگی روزمره است که چالش هایی را برای سیستم حرکتی انسان ایجاد می کند. از این رو هدف تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای منتخب توزیع فشار کف پایی در دختران نوجوان سالم و مبتلا به ناهنجاری ژنوواروم حین راه رفتن روی شیب بود.
روش کار: پژوهش از نوع نیمه تجربی، مدل تحقیق علی- مقایسه­ای و کاربردی بود. آزمودنی ها شامل 15 دختر مبتلا به ژنوواروم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران 0/71±4/31 سانتی متر) و 15 دختر سالم (با فاصه اپی کندیل داخلی ران 0/17±0/84 سانتی متر)  بود. میزان فشار کف پایی در 10 ناحیه آناتومیکی کف پا بر روی سطوح شیب دار ( 8 ± ، 15 ±، 20 ±) درصد در فاز استانس راه رفتن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه­گیری­های مکرر جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری (0/05 p) بود.
یافته ها: حداکثر فشار در شیب20- % در استخوان های کف پایی سوم و چهارم، شیب 15- % درصد کف پایی چهارم، شیب 8- % استخوان کف پایی سوم و ناحیه خارج پاشنه و شیب20 % در میانه پا بین دو گروه دارای تفاوت معناداری بود (≤0/05p)، که این اختلافات در گروه ژنوواروم نسبت به سالم بیشتر بود. تغییرات مرکز فشار در شیب 15±  8 و20 درصد بطور معناداری درگروه ژنوواروم نسبت به گروه سالم جابجایی بیشتری نشان داد (0/05p≤) .
نتیجه گیری:  نتایج نشان داد که راه رفتن در شیب مثبت به عنوان یک روش غیر تهاجمی مطمئن و در دسترس با کاهش فشار بخش داخلی زانو و کاهش میزان سوپینیشن پا می تواند موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد مبتلا به ژنوواروم شود و از آرتروز زودرس پیشگیری کند. با وجود این، مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد.
 
متن کامل [PDF 375 kb]   (355 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: علوم ورزشی
دریافت: 1401/1/27 | پذیرش: 1401/5/15 | انتشار: 1401/4/17

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.