دوره 9، شماره 2 - ( زمستان 1401 )                   جلد 9 شماره 2 صفحات 76-62 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


دانشیار، گروه روان‌شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران. f.michaelimanee@urmia.ac.ir
چکیده:   (1073 مشاهده)
مقدمه : عوامل گوناگونی در سطوح شخصیتی و روانی مانند احساس حقارت، هیجان­خواهی و سبک­های دلبستگی به تفکیک و نیز در تعامل با یکدیگر بر رابطه بین زوجین اثر گذاشته و منجر به افزایش گرایش آن‌ها به سمت خیانت زناشویی می­شوند. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان هیجان­مدار بر احساس حقارت، هیجان­خواهی و سبک­های دلبستگی زنان متأهل دارای تجربه روابط فرا زناشویی انجام شد.
روش­ کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری آن را کلیه زنان شهر مشهد درگیر یا دارای تجربه روابط فرا زناشویی که در مراکز مشاوره پیدایش شهر مشهد دارای پرونده مشاوره­ای بودند، تشکیل داد؛ که 40 نفر از زنان که شروط ورود به پژوهش را داشتند به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده­ها پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شیور (1986)، هیجان ­خواهی زاکرمن (1979) و احساس حقارت آیزنک (1988) بود. برای گروه آموزش در طی 9 جلسه درمان هیجان­مدار ارائه شد و گروه گواه تحت هیچ­گونه مداخله ­ای قرار نگرفت. تجزیه و تحلیل داده­ها از طریق تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیره و با استفاده از نرم افزار 22-SPSS انجام شد.
نتایج: یافته ­ها نشان داد که آموزش درمان هیجان­مدار بر هیجان­خواهی، احساس حقارت و بر هر سه سبک دلبستگی ایمن، اجتنابی و دوسوگرا مؤثر است (0/05>,0/001=P).
 نتیجه ­گیری:  نتایج نشان­دهنده اثربخشی درمان هیجان­مدار بر احساس حقارت، هیجان­خواهی و سبک­های دلبستگی زنان متأهل دارای تجربه روابط فرا زناشویی بود. بنابراین درمانگران و روان­شناسان می­توانند از این روش درمانی جهت بهبود سلامت روان­شناختی به­ویژه کاهش احساس حقارت، هیجان ­خواهی و بهبود سبک­های دلبستگی ایمن استفاده کنند.
شماره‌ی مقاله: 7
متن کامل [PDF 321 kb]   (447 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی در پرستاری توانبخشی
دریافت: 1401/2/17 | پذیرش: 1401/5/31 | انتشار: 1401/10/25

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.