دوره 9، شماره 3 - ( بهار 1402 )
جلد 9 شماره 3 صفحات 66-55 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار، گروه علوم تربیتی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران rajaei_46@yahoo.com
چکیده: (1168 مشاهده)
مقدمه: زوجین ناسازگار دارای مشکلات هیجانی، شناختی و اجتماعی بسیاری از جمله در زمینه تحمل آشفتگی هستند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجان‌مدار و درمان پذیرش و تعهد بر تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار انجام شد.
روش کار: این مطالعه نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین ناسازگار مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر تربت جام در سال 1398 بودند. نمونه پژوهش 24 زوج بودند که پس از بررسی ملاک‌های ورود به مطالعه با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی با قرعه‌کشی در سه گروه مساوی (هر گروه 8 زوج) شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش اول به روش زوج درمانی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان هیجان‌مدار و گروه آزمایش دوم به روش زوج درمانی 10 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش ماند. ابزارهای پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس سازگاری زناشویی و مقیاس تحمل آشفتگی بودند. داده‌ها با آزمون‌های کای اسکوئر، تحلیل کوواریانس تک‌متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر سطح تحصیلات و دامنه سنی تفاوت معنی‌داری نداشتند (0/05P>). همچنین، هر دو روش درمان هیجان‌مدار و درمان پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند (0/001P<)، اما بین دو روش مذکور در افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (0/05P>).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که هر دو روش درمان هیجان‌مدار و درمان پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند و بین آنها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. بنابراین، متخصصان سلامت و درمانگران می‌توانند از هر دو روش مذکور برای بهبود تحمل آشفتگی در گروه‌های آسیب‌پذیر از جمله زوجین ناسازگار استفاده نمایند.
روش کار: این مطالعه نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین ناسازگار مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر تربت جام در سال 1398 بودند. نمونه پژوهش 24 زوج بودند که پس از بررسی ملاک‌های ورود به مطالعه با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی با قرعه‌کشی در سه گروه مساوی (هر گروه 8 زوج) شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش اول به روش زوج درمانی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان هیجان‌مدار و گروه آزمایش دوم به روش زوج درمانی 10 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش ماند. ابزارهای پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس سازگاری زناشویی و مقیاس تحمل آشفتگی بودند. داده‌ها با آزمون‌های کای اسکوئر، تحلیل کوواریانس تک‌متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم‌افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر سطح تحصیلات و دامنه سنی تفاوت معنی‌داری نداشتند (0/05P>). همچنین، هر دو روش درمان هیجان‌مدار و درمان پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند (0/001P<)، اما بین دو روش مذکور در افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (0/05P>).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که هر دو روش درمان هیجان‌مدار و درمان پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند و بین آنها تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. بنابراین، متخصصان سلامت و درمانگران می‌توانند از هر دو روش مذکور برای بهبود تحمل آشفتگی در گروه‌های آسیب‌پذیر از جمله زوجین ناسازگار استفاده نمایند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی در پرستاری توانبخشی
دریافت: 1401/8/7 | پذیرش: 1401/9/19 | انتشار: 1401/12/4
دریافت: 1401/8/7 | پذیرش: 1401/9/19 | انتشار: 1401/12/4
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |