دوره 11، شماره 3 - ( بهار 1404 )
جلد 11 شماره 3 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Hashemi S, Seyedahmadi M, Khalagi K, Ardekanizadeh M. The Effect of Corrective Exercises and Rope Skipping on Balance and Proprioception of the Ankle in Female Students with Foot Pronation. IJRN 2025; 11 (3) : 4
URL: http://ijrn.ir/article-1-910-fa.html
URL: http://ijrn.ir/article-1-910-fa.html
هاشمی سمیه، سیداحمدی محمد، خلاقی کریم، اردکانی زاده ملیحه. تاثیر تمرینات اصلاحی و طناب زنی بر تعادل و حس عمقی مچ پای دانش‌آموزان دختر مبتلا به پرونیشن. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری. 1404; 11 (3)
گروه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه ولایت، ایرانشهر، ایران Mseyedahmadi@gmail.com
چکیده: (355 مشاهده)
مقدمه: پرونیشن پا به عنوان یک ناهنجاری ساختاری می‌تواند تعادل و حس عمقی مچ پا را تحت تأثیر قرار دهد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر یک دوره تمرینات اصلاحی جامع و طناب‌زنی بر تعادل و حس عمقی مچ پای دانش‌آموزان دختر 10 تا 12 سال مبتلا به پرونیشن پا انجام شد.
روش کار: این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی و جامعه آماری آن را دانش آموزان دختر 10 تا 12 سال شهر قوچان تشکیل داد. بر اساس نمونه گیری خوشه ای سه مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شدند و دانش آموزان آنها بر اساس معیار های ورود و خروج مورد غربالگری قرار گرفتند. از بین دانش آموزان مبتلا به پرونیشن مچ پا تعداد 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه حرکات اصلاحی( 15 آزمودنی)، طناب زنی ( 15 آزمودنی) و کنترل ( 15 آزمودنی) تقسیم شدند. هر گروه تجربی به مدت 6 هفته تحت تمرینات قرار گرفت. از آزمون Y برای ارزیابی تعادل پویا و از گونیامتر و ژیروسکوپ برای اندازه‌گیری حس عمقی مچ پا استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یکطرفه و اندازه‌گیری‌های مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
یافته ها: آزمون واریانس با اندازه‌گیری تکراری نشان داد که زمان (پیش‌آزمون و پس‌آزمون) تأثیر معناداری بر تعادل، حس عمقی پلانتار فلکشن و اینورشن دارد (0/05>p). هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل بهبود نشان دادند و تمرینات جامع اصلاحی تأثیر بیشتری داشت. تعامل زمان و گروه در هر سه متغیر معنادار بود (0/004= pتا 0/009 =p). نتایج آزمون بونفرونی نشان داد در پیش‌آزمون، هیچ تفاوتی بین گروه‌ها معنادار نبود (0/05>p)، اما در پس‌آزمون، اختلاف میانگین تعادل و حس عمقی بین گروه کنترل و گروه‌های تمرینی معنادار بود (0/05>p)، درحالی‌که تفاوتی بین دو گروه تمرینی دیده نشد.
نتیجه‌گیری: تمرینات اصلاحی جامع و طناب‌زنی هر دو به بهبود تعادل و حس عمقی مچ پای دانش‌آموزان دختر مبتلا به پرونیشن کمک کردند. با این حال، تمرینات اصلاحی جامع تأثیر بیشتری به‌ویژه در کاهش خطای حس عمقی پلانتار فلکشن داشت. این نتایج نشان می‌دهد که اجرای تمرینات اصلاحی جامع می‌تواند روشی مؤثرتر برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش آسیب‌های مرتبط با ناهنجاری‌های مچ پا باشد. از این رو، استفاده از این تمرینات در برنامه‌های ورزشی و توانبخشی توصیه می‌شود.
روش کار: این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی و جامعه آماری آن را دانش آموزان دختر 10 تا 12 سال شهر قوچان تشکیل داد. بر اساس نمونه گیری خوشه ای سه مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شدند و دانش آموزان آنها بر اساس معیار های ورود و خروج مورد غربالگری قرار گرفتند. از بین دانش آموزان مبتلا به پرونیشن مچ پا تعداد 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه حرکات اصلاحی( 15 آزمودنی)، طناب زنی ( 15 آزمودنی) و کنترل ( 15 آزمودنی) تقسیم شدند. هر گروه تجربی به مدت 6 هفته تحت تمرینات قرار گرفت. از آزمون Y برای ارزیابی تعادل پویا و از گونیامتر و ژیروسکوپ برای اندازه‌گیری حس عمقی مچ پا استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یکطرفه و اندازه‌گیری‌های مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
یافته ها: آزمون واریانس با اندازه‌گیری تکراری نشان داد که زمان (پیش‌آزمون و پس‌آزمون) تأثیر معناداری بر تعادل، حس عمقی پلانتار فلکشن و اینورشن دارد (0/05>p). هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل بهبود نشان دادند و تمرینات جامع اصلاحی تأثیر بیشتری داشت. تعامل زمان و گروه در هر سه متغیر معنادار بود (0/004= pتا 0/009 =p). نتایج آزمون بونفرونی نشان داد در پیش‌آزمون، هیچ تفاوتی بین گروه‌ها معنادار نبود (0/05>p)، اما در پس‌آزمون، اختلاف میانگین تعادل و حس عمقی بین گروه کنترل و گروه‌های تمرینی معنادار بود (0/05>p)، درحالی‌که تفاوتی بین دو گروه تمرینی دیده نشد.
نتیجه‌گیری: تمرینات اصلاحی جامع و طناب‌زنی هر دو به بهبود تعادل و حس عمقی مچ پای دانش‌آموزان دختر مبتلا به پرونیشن کمک کردند. با این حال، تمرینات اصلاحی جامع تأثیر بیشتری به‌ویژه در کاهش خطای حس عمقی پلانتار فلکشن داشت. این نتایج نشان می‌دهد که اجرای تمرینات اصلاحی جامع می‌تواند روشی مؤثرتر برای بهبود عملکرد حرکتی و کاهش آسیب‌های مرتبط با ناهنجاری‌های مچ پا باشد. از این رو، استفاده از این تمرینات در برنامه‌های ورزشی و توانبخشی توصیه می‌شود.
شماره‌ی مقاله: 4
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
علوم ورزشی
دریافت: 1403/7/15 | پذیرش: 1403/11/21 | انتشار: 1404/2/14
دریافت: 1403/7/15 | پذیرش: 1403/11/21 | انتشار: 1404/2/14
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |