نشریه علمی-پژوهشی

مقدمه: پرستاران به دلیل وضعیت کار و فشارهای روانی که در محیط کار متمحل می‌شوند، در معرض ریسک ابتلا به اختلالات عضلانی اسکلتی بوده و این عوامل می‌تواند در بروز فرسودگی شغلی این افراد مؤثر باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اختلالات عضلانی اسکلتی و ارتباط آن با فرسودگی شغلی در پرستاران انجام شد.

روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بود که بر روی 400 نفر از پرستاران شاغل در کلیه بیمارستان‌های آموزشی سطح شهر ساری در 3 ماهه آخر سال 1394، به روش تصادفی طبقه بندی شده انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه اختلالات عضلانی اسکلتی نوردیک و فرسودگی شغلی ماسلاچ بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های کای دو، تی تست و ضریب همبستگی پیرسون به وسیله نرم افزار SPSS.18 صورت گرفت.

یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که اختلالات عضلانی اسکلتی در ناحیه کمر (%8/55) شایع‌ترین اختلالات در بین پرستاران بود. همچنین بیشترین میزان فرسودگی شغلی مربوط به خرده مقیاس فقدان موفقیت فردی با میانگین و انحراف معیار 39/7 ± 41/31 بود. بین بروز اختلالات عضلانی اسکلتی با خرده مقاس فقدان موفقیت از فرسودگی شغلی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (001/0 = P). همچنین بین اختلالات عضلانی اسکلتی با سن، جنس، سابقه کاری و شاخص توده بدنی و نیز بین سن و سابقه کاری با فرسودگی شغلی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (05/0 > P).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه شرایط جسمی و کیفیت محیط کاری نامناسب پرستاران در ابتلا آنان به دردهای مزمن عضلانی اسکلتی مؤثر است. بنابراین، هرگونه مداخله جهت پیشگیری از اختلالات عضلانی اسکلتی و کاهش فرسودگی شغلی می‌بایست به ترتیب بر کاهش نیازهای فیزیکی، فشارهای روانشناختی و حمایت سرپرستی متمرکز شود.