دوره 4، شماره 3 - ( بهار 1397 )
جلد 4 شماره 3 صفحات 17-8 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Peymannia B, Hamid N, Mehrabizadehhonarmand M, Mahmoudalilu M. The Effectiveness of Dialectic Behavioral Therapy - Family and child Skills Training (DBT-FST) on Impulsivity and quality of life in girls with self-harm behaviors. IJRN 2018; 4 (3) :8-17
URL: http://ijrn.ir/article-1-328-fa.html
URL: http://ijrn.ir/article-1-328-fa.html
پیمان نیا بهرام، حمید نجمه، مهرابی زاده هنرمند مهناز، محمودعلیلو مجید. اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت ها به خانواده و فرزند بر تکانشگری و کیفیت زندگی دختران دارای رفتارهای خودجرحی. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری. 1397; 4 (3) :8-17
دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز ایران
چکیده: (6092 مشاهده)
مقدمه: خودجرحی یا خودزنی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیب رسان عمدی اشاره داره که فاقد هر گونه قصد یا نیت از پیش تعیین شده است. پژوهش حاضر جهت تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت‌ها به خانواده و فرزند بر تکانشگری و کیفیت زندگی، در دختران دارای رفتارهای خودجرحی در شهر اهواز انجام گردید.
روش کار: این مطالعه از نوع آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا با استفاده از روش تصادفی چندمرحله‌ای 30 نفر از دانش آموزان دختر 17-15 ساله (مقطع متوسطه دوم) و والدین آن ها در سال تحصیلی 94-95 انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه) قرار گرفتند. دانش آموزان عضو گروه مداخله یک دوره مداخله 16 جلسه‌ای و والدین آن‌ها 8 جلسه دریافت کردند و به پرسشنامه‌های تکانشگری بارت (2002) و شاخص کیفیت زندگی کامینز (2002) پاسخ دادند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس داده‌ها نشان داد که مداخله‌ی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت‌ها به خانواده و فرزند باعث کاهش علائم تکانشگری (21/83= F و 0/001 p≤) و افزایش کیفیت زندگی (46/58 = F و 0/001 p≤) دختران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل‌شده است، و نتایج درمانی 2 ماه پس از پایان دوره در گروه آزمایش حفظ‌شده است (0/001 P<).
نتیجه گیری: بر مبنای یافته های حاصل می توان گفت مداخله‌ی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت‌ها به خانواده و فرزند در کاهش تکانشگری و ارتقای کیفیت زندگی دختران دارای رفتارهای خودجرحی موثر بود، لذا پیشنهاد می شود این رویکرد برای دانش آموزان دارای رفتارهای خودجرحی مورد استفاده قرار گیرد.
روش کار: این مطالعه از نوع آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا با استفاده از روش تصادفی چندمرحله‌ای 30 نفر از دانش آموزان دختر 17-15 ساله (مقطع متوسطه دوم) و والدین آن ها در سال تحصیلی 94-95 انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه) قرار گرفتند. دانش آموزان عضو گروه مداخله یک دوره مداخله 16 جلسه‌ای و والدین آن‌ها 8 جلسه دریافت کردند و به پرسشنامه‌های تکانشگری بارت (2002) و شاخص کیفیت زندگی کامینز (2002) پاسخ دادند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس داده‌ها نشان داد که مداخله‌ی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت‌ها به خانواده و فرزند باعث کاهش علائم تکانشگری (21/83= F و 0/001 p≤) و افزایش کیفیت زندگی (46/58 = F و 0/001 p≤) دختران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل‌شده است، و نتایج درمانی 2 ماه پس از پایان دوره در گروه آزمایش حفظ‌شده است (0/001 P<).
نتیجه گیری: بر مبنای یافته های حاصل می توان گفت مداخله‌ی رفتاردرمانی دیالکتیک مبتنی بر آموزش مهارت‌ها به خانواده و فرزند در کاهش تکانشگری و ارتقای کیفیت زندگی دختران دارای رفتارهای خودجرحی موثر بود، لذا پیشنهاد می شود این رویکرد برای دانش آموزان دارای رفتارهای خودجرحی مورد استفاده قرار گیرد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1396/6/27 | پذیرش: 1396/11/2 | انتشار: 1397/2/22
دریافت: 1396/6/27 | پذیرش: 1396/11/2 | انتشار: 1397/2/22
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |