نشریه علمی-پژوهشی

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. مزمن بودن ماهیت بیماری، پیش آگاهی نامعلوم و درمان غیرقطعی و درگیر ساختن فرد در سنین جوانی باعث ایجاد اختلالات روانی متعددی در این بیماران می گردد که در این میان افسردگی بیشترین شیوع را دارد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر امید درمانی بر افسردگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش: برای انجام پژوهش حاضر از یکی از طرح‌های نیمه تجربی به نام طرح کنترل نابرابر استفاده شده است. حجم نمونه شامل 20 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود که با نمونه‌گیری مبتنی بر هدف، از نوع در دسترس و بر مبنای داوطلبانه بودن آزمودنی‌ها و دارا بودن معیارهای ورود به پژوهش از میان بیماران عضو انجمن (MS) اصفهان انتخاب شدند. بعد از تقسیم تصادفی آزمودنی‌ها در دو گروه شاهد و مداخله، گروه مداخله به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله امید درمانی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها در قبل و بعد از مداخله درمانی از پرسشنامه‌های دموگرافیک و پرسشنامه افسردگی بک استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آماره‌های توصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی) و آماره‌های استنباطی (تحلیل کواریانس) با نرم‌افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بعد از اجرای جلسات امید درمانی میزان افسردگی در گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی‌داری داشت و افسردگی گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش‌یافته بود (0001/0>p) به‌طوری‌که میانگین نمره افسردگی در گروه مداخله 6/5 و در گروه شاهد 43/12 بود. نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که امید درمانی در کاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مؤثر می‌باشد. بنابراین بهره‌گیری از این رویکرد درمانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و سایر بیماری‌های مزمن مشابه توصیه می‌گردد.