نشریه علمی-پژوهشی

مقدمه: اثرات سودمند ورزش در دیابت نوع 2 در ارتباط با کنترل گلوکز و چندین عامل خطرزای بیماری قلبی عروقی بخوبی ثابت شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو شیوه تمرین درمانی بر سلامت قلبی متابولیکی زنان میان‌سال دارای اضافه وزن مبتلا به دیابت شیرین بوده است.

روش کار: این تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ شیوه گردآوری داده‌ها نیمه تجربی است. 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 45 تا 60 سال) شهرستان شهرکرد در سال 1394 به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) به سه گروه تمرین ترکیبی قدرتی-استقامتی (17 نفر) و تمرین سرعتی تناوبی شدید (17 نفر) و شاهد (18 نفر) تقسیم شدند. متغیرهای گلوکز ناشتا، انسولین، مقاومت به انسولین، hs-CRP، IL-6، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، درصدچربی بدن، محیط کمر (WC)، نسبت محیط کمر به باسن (WHR)، شاخص توده بدن (BMI) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج با استفاده از نسخه 21 نرم افزار SPSS و با آزمون‌های تی زوجی و تحلیل کوواریانس و درصورت معنی‌داری از آزمون LSD برای تعیین اختلاف بین گروه‌ها استفاده گردید.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که در گروه تمرینات شدید تناوبی و تمرینات ترکیبی قدرتی-استقامتی متغیرهای انسولین و مقاومت به انسولین نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری داشته است (0/05>p) ولی تفاوت معنی داری در سی آر پی فوق حساس (hs-CRP) مشاهده نگردیده است (0/05<p). همچنین محیط دور کمر، فشار خون دیاستولیک و حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرینات شدید تناوبی و ترکیبی قدرتی-استقامتی نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت (0/05>p). به طوری در گروه‌های مداخله دور کمر و فشار خون دیاستولیک کاهش معنی دار و حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش معنی داری داشته است.

نتیجه گیری: تمرین سرعتی تناوبی نسبت به تمرینات ترکیبی قدرتی-استقامتی اثرات بهتری بر فاکتورهای مرتبط با سلامت قلبی-متابولیکی و مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت شیرین دارد.