دوره 10، شماره 4 - ( تابستان 1403 )
جلد 10 شماره 4 صفحات 39-28 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bakhtiarian R, Majlesi M, Azadian E. Analysis of Spatio-Temporal Parameters of Gait in Parkinson's Disease: The Effect of Obstacle Crossing and Virtual Reality Environment. IJRN 2024; 10 (4) :28-39
URL: http://ijrn.ir/article-1-786-fa.html
URL: http://ijrn.ir/article-1-786-fa.html
بختیاریان رضوان، مجلسی مهدی، آزادیان الهه. تحلیل ویژگی های گام برداری بیماران مبتلا به پارکینسون: تأثیر عبور از مانع و محیط واقعیت مجازی. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری. 1403; 10 (4) :28-39
دانشیار بیومکانیک ورزشی، گروه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران. majlesi11@gmail.com
چکیده: (550 مشاهده)
مقدمه: اختلال در الگوی راه‌رفتن بیماران پارکینسون منجر به افزایش خطر سقوط در این بیماران میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی متغیرهای فضایی-زمانی گامبرداری در شرایط عبور از مانع و محیط واقعیت مجازی در افراد مبتلا به پارکینسون و مقایسه آن با همتایان سالم بود.
روش کار: تعداد 15 بیمار مبتلا به پارکینسون و 17 فرد سالم با قد، وزن و سن مشابه، به روش در دسترس در این مطالعه شرکت کردند. در این پژوهش چهار تکلیف راه رفتن عادی، عبور از مانع، محیط واقعیت مجازی و عبور از مانع در محیط واقعیت مجازی ارزیابی گردید. متغیرهای فضایی-زمانی گام برداری در دو بخش پارامترهای ثابت و زمانبندی نسبی با استفاده از سیستم تحلیل حرکتیVicon ثبت شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تی تست مستقل و تحلیل واریانس ویژه داده های تکراری در محیط نرم‌افزار SPSS-25 و (0/05 > p) استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد متغیرهای زمان گام و قدم، زمان اتکای یک پا، زمان اتکا و نوسان در گروه پارکینسون نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی داری بیشتر است؛ اما کادنس و سرعت گام برداری در گروه پارکینسون کمتر بود (0/05>p). راه‌رفتن در محیط واقعیت مجازی با و بدون وجود مانع موجب کاهش سرعت و افزایش متغیرهای زمان گام و قدم، زمان اتکا و نوسان گردیده بود؛ اما زمانبندی نسبی در پارامترهای گام برداری تغییری نکرده بود (0/05>p).
نتیجه گیری: طبق نتایج محیط واقعیت مجازی بر زمانبندی نسبی گام برداری تأثیر معنی داری نداشت، درحالی‌که عبور از مانع موجب کاهش معنی دار متغیرهای زمانبندی نسبی گردیده بود. این نتایج نشان دهنده متفاوت بودن الگوی حرکتی در عبور از مانع و مشابه بودن الگوی گامبرداری در محیط واقعیت مجازی نسبت به راه‌رفتن معمولی میباشد. برای تأیید این نتایج مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
روش کار: تعداد 15 بیمار مبتلا به پارکینسون و 17 فرد سالم با قد، وزن و سن مشابه، به روش در دسترس در این مطالعه شرکت کردند. در این پژوهش چهار تکلیف راه رفتن عادی، عبور از مانع، محیط واقعیت مجازی و عبور از مانع در محیط واقعیت مجازی ارزیابی گردید. متغیرهای فضایی-زمانی گام برداری در دو بخش پارامترهای ثابت و زمانبندی نسبی با استفاده از سیستم تحلیل حرکتیVicon ثبت شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تی تست مستقل و تحلیل واریانس ویژه داده های تکراری در محیط نرم‌افزار SPSS-25 و (0/05 > p) استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد متغیرهای زمان گام و قدم، زمان اتکای یک پا، زمان اتکا و نوسان در گروه پارکینسون نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی داری بیشتر است؛ اما کادنس و سرعت گام برداری در گروه پارکینسون کمتر بود (0/05>p). راه‌رفتن در محیط واقعیت مجازی با و بدون وجود مانع موجب کاهش سرعت و افزایش متغیرهای زمان گام و قدم، زمان اتکا و نوسان گردیده بود؛ اما زمانبندی نسبی در پارامترهای گام برداری تغییری نکرده بود (0/05>p).
نتیجه گیری: طبق نتایج محیط واقعیت مجازی بر زمانبندی نسبی گام برداری تأثیر معنی داری نداشت، درحالی‌که عبور از مانع موجب کاهش معنی دار متغیرهای زمانبندی نسبی گردیده بود. این نتایج نشان دهنده متفاوت بودن الگوی حرکتی در عبور از مانع و مشابه بودن الگوی گامبرداری در محیط واقعیت مجازی نسبت به راه‌رفتن معمولی میباشد. برای تأیید این نتایج مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
توانبخشی در علوم ورزشی
دریافت: 1401/11/18 | پذیرش: 1402/9/6 | انتشار: 1403/5/6
دریافت: 1401/11/18 | پذیرش: 1402/9/6 | انتشار: 1403/5/6
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |