دوره 10، شماره 3 - ( بهار 1403 )
جلد 10 شماره 3 صفحات 123-115 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kermani Y, Miri M. The Effectiveness of Quality of Life-Based Therapy on Self-Care Behaviors of Patients with Type II Diabetes. IJRN 2024; 10 (3) :115-123
URL: http://ijrn.ir/article-1-761-fa.html
URL: http://ijrn.ir/article-1-761-fa.html
کرمانی یگانه، میری مینو. اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری. 1403; 10 (3) :115-123
استادیار گروه آموزش روانشناسی و مشاوره، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران.m.miri@cfu.ac.ir
چکیده: (1059 مشاهده)
مقدمه: دیابت ازجمله بیماریهای مزمنی است که سبب بروز مشکلات جسمی، روانی و کاهش رفتارهای خودمراقبتی میگردد. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد.
روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود و جامعه پژوهش شامل تمامی بیماران دیابتی نوع دو شهر بیرجند در سال 1400 بودند که 30 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی توبرت استفاده شد. روش اجرای مداخله نیز به‌صورت آموزش درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در طی 8 جلسه برای گروه آزمایش بود و گروه کنترل در لیست انتظار آموزش باقی ماند. تجزیه‌وتحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیره انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله، بین میانگین نمره خودمراقبتی دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری وجود نداشت، ولی بعد از مداخله تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمره خودمراقبتی در دو گروه کنترل و آزمایش وجود داشت (0/05<P).
نتیجه گیری: متخصصان حوزه سلامت می‌توانند در کنار درمان‌های دارویی افراد مبتلابه دیابت نوع دو، از درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در بهبود رفتارهای خودمراقبتی این بیماران استفاده نمایند.
روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود و جامعه پژوهش شامل تمامی بیماران دیابتی نوع دو شهر بیرجند در سال 1400 بودند که 30 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی توبرت استفاده شد. روش اجرای مداخله نیز به‌صورت آموزش درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در طی 8 جلسه برای گروه آزمایش بود و گروه کنترل در لیست انتظار آموزش باقی ماند. تجزیه‌وتحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیره انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله، بین میانگین نمره خودمراقبتی دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری وجود نداشت، ولی بعد از مداخله تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمره خودمراقبتی در دو گروه کنترل و آزمایش وجود داشت (0/05<P).
نتیجه گیری: متخصصان حوزه سلامت می‌توانند در کنار درمان‌های دارویی افراد مبتلابه دیابت نوع دو، از درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در بهبود رفتارهای خودمراقبتی این بیماران استفاده نمایند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی در پرستاری توانبخشی
دریافت: 1401/8/3 | پذیرش: 1402/7/23 | انتشار: 1403/2/30
دریافت: 1401/8/3 | پذیرش: 1402/7/23 | انتشار: 1403/2/30
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |