دوره 6، شماره 2 - ( زمستان 1398 )
جلد 6 شماره 2 صفحات 147-140 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rajabi F, Hasani F, Keshavarzi Arshadi F, Emamipour S. Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy on Symptoms of Obsessive-Compulsive Disorder and Guilt Feeling in Patients with Obsessive-Compulsive Disorder. IJRN 2019; 6 (2) :140-147
URL: http://ijrn.ir/article-1-521-fa.html
URL: http://ijrn.ir/article-1-521-fa.html
رجبی فرنوش، حسنی فریبا، کشاورزی ارشدی فرناز، امامی‌پور سوزان. اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری. نشریه پژوهش توانبخشی در پرستاری. 1398; 6 (2) :140-147
استادیار، گروه روانشناسی، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران hassani.fariba1@gmail.com
چکیده: (4256 مشاهده)
مقدمه: اختلال وسواسی- جبری یکی از انواع اختلال های اضطرابی است که مبتلایان غالباً دچار احساس گناه و نشانگان وسواس فکری- جبری هستند. روش درمان پذیرش و تعهد یکی از روش های اثربخشی در بهبود اختلالهای اضطرابی است، لذا هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری انجام شد.
روش کار: طرح مطالعه حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل همه بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری مراجعه کننده به کلینیک خدمات روانپزشکی سینا در شهر دزفول در سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 30 بیمار بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش برای 8 جلسه 60 دقیقه ای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش سیاهه وسواس فکری- جبری پادوآ و پرسشنامه احساس گناه بودند. داده ها به روش اندازهگیری مکرر در نرم افزار SPSS-21 تحلیل شدند.
یافته‌ها: طبق یافته‌های پژوهش حاضر بین گروه‌های آزمایش و کنترل در مرحله پیش‌آزمون از نظر نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0/05P>)، اما در مراحل پس‌آزمون و پیگیری از نظر هر دو متغیر تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (0/001P<). به عبارت دیگر، روش درمان پذیرش و تعهد در مرحله پس‌آزمون باعث کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری شد و نتایج درمان در مرحله پیگیری حفظ شد (0/001P<).
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که روش درمان پذیرش و تعهد در کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه موثر واقع شد. طبق این نتایج توصیه می‌شود که در مداخلات بهبود سلامت در کنار سایر روش‌های درمانی از درمان پذیرش و تعهد برای کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه استفاده شود.
روش کار: طرح مطالعه حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل همه بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری مراجعه کننده به کلینیک خدمات روانپزشکی سینا در شهر دزفول در سال 1397 بودند. نمونه پژوهش 30 بیمار بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش برای 8 جلسه 60 دقیقه ای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش سیاهه وسواس فکری- جبری پادوآ و پرسشنامه احساس گناه بودند. داده ها به روش اندازهگیری مکرر در نرم افزار SPSS-21 تحلیل شدند.
یافته‌ها: طبق یافته‌های پژوهش حاضر بین گروه‌های آزمایش و کنترل در مرحله پیش‌آزمون از نظر نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (0/05P>)، اما در مراحل پس‌آزمون و پیگیری از نظر هر دو متغیر تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (0/001P<). به عبارت دیگر، روش درمان پذیرش و تعهد در مرحله پس‌آزمون باعث کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه در بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- جبری شد و نتایج درمان در مرحله پیگیری حفظ شد (0/001P<).
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که روش درمان پذیرش و تعهد در کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه موثر واقع شد. طبق این نتایج توصیه می‌شود که در مداخلات بهبود سلامت در کنار سایر روش‌های درمانی از درمان پذیرش و تعهد برای کاهش نشانگان وسواس فکری- جبری و احساس گناه استفاده شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
دریافت: 1398/7/27 | پذیرش: 1398/11/24 | انتشار: 1399/2/26
دریافت: 1398/7/27 | پذیرش: 1398/11/24 | انتشار: 1399/2/26
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |